kto

kto I {{/stl_13}}{{stl_8}}zaim. DB. kogo, C. komu, NMc. kim, blm {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'używany w pytaniach o dowolną osobę (rzadziej zwierzę), zawiera skierowaną do rozmówcy prośbę o wskazanie tej osoby lub o dokładniejsze jej określenie (zastępuje rzeczownik, najczęściej osobowy) ': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kto przyszedł? Kto tam? A kto mówi? Z kim rozmawiałeś? Od kogo to dostałeś? Chciał wiedzieć, kto dzwonił. Spójrz, kto idzie. Kim chciałbyś zostać? {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_8}}pot. {{/stl_8}}{{stl_7}}'wskazuje na dowolną nieokreśloną osobę': {{/stl_7}}{{stl_10}}Nie chcę, żeby kto potem miał pretensje. Siadajcie, gdzie kto chce. Niech to zrobi kto inny. Róbcie, jak się komu podoba. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}kto II {{/stl_13}}{{stl_8}}relat. odm. jak zaim. kto {{/stl_8}}{{stl_7}}'wprowadza zdanie podrzędne (w zdaniu nadrzędnym odpowiada mu wyraz {{/stl_7}}{{stl_8}}ten {{/stl_8}}{{stl_7}}(niekiedy może być opuszczony) lub wyrazy: {{/stl_7}}{{stl_8}}ktoś, ktokolwiek {{/stl_8}}{{stl_7}}': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kto pierwszy się zgłosi, ten otrzyma nagrodę. Ktoś, kto tak sądzi, myli się. Kto pyta, nie błądzi. Poproś kogokolwiek, kogo spotkasz. Daj temu, kto ma najmniej.{{/stl_10}}{{stl_18}}ZOB. {{/stl_18}}{{stl_10}}mało kto; myślałby kto; nie mieć do kogo ust [gęby] otworzyć; widział to kto {{/stl_10}}